Bitcoin Forum

Dünya'da çocuklara bir bayram armağan eden eden tek devletiz. Peki Türkiye'de çocuk olmak nasıl bir duygu? Atatürk'ün milli bayramı armağan ettiği, geleceğimiz dediği çocuklarımıza nasıl bir yaşam koşulları sunuyoruz? UNICEF'ın OECD, Derin Yoksulluk Ağı ve TÜİK verileriyle oluşturduğu sonuçlara göz attığımızda;

◾Her 3 çocuktan biri yoksul.

◾2023'te 16-17 yaş aralığında 11 bin 177 çocuk evlendirildi.

◾2023'te "çocukların cinsel istismarı" suçuyla ilgili 40.713 yeni dosya açıldı.

◾2024’ün ilk 3 ayında 16, son 11 yılda en az 689 çocuk işçi yaşamdan koparıldı.

Büyük lider Atatürk, geleceğimiz olan çocuklara bayram armağan etti ama maalesef şu an çocuklara cehennem yaşatılıyor. Veriler yalan söylemiyor.

Kaynak: https://www.unicefturk.org/yazi/asiri-yoksulluk-cocuklara-yuk

Kaynak: https://www.halkinhabercisi.com/chpden-cocuk-raporu-3-cocuktan-biri-yoksul

Hocam öncelikle çok değerli bir konuyu açtığınız için teşekkürler. Maalesef ülkenin geleceği olacak, yarınlarına şekil verecek çocuklarımız ile ilgili satır başlıkları çok doğru. Beslenme eksikliği birçok faktörün önünde bence, fiziksel ve mental gelişim için gerekli olan besinleri alamayan çocuk sayısı azımsanmayacak kadar çok. Erken evlilik ve çocuk işçi olayı da birçok zincirleme faktörün sonucu ortaya çıkan durumlar. İstismara girmiyorum bile çünkü o alanda konuşmaya başlayınca ağzımı çok bozuyorum.

Ekonomik sorunlardan dolayı çocukların ebeveynlerin yoksul olması anlaşılır
Anlaşılır olmayan  "çocukların cinsel istismarı" suçuyla ilgili 40.713 yeni dosya açılmış olması. Ülkemizde hayvanda aşağı o kadar fazla mahluk var ki şimdi sövmeye başlasam nese...
Türkiyede çocuk işçi çocuklar çocukluğunu yaşayamıyor, genç yaşlarda sokağı çalışmayı öğreniyorlar ve en acısıda karın tokluğuna işçi olarak kullanıyorlar.

Bu veriler bir de kayıt altına alınabilmiş olanlar. Bunun görünmeyen yüzü var. Her gün binlerce çocuk sanayide çalışıyor, on binlercesi tarikat yurtlarında kalıyor. Oralarda neler dönüyor bilen yok, göz görmeyince gönül katlanıyor hesabı oluyor.
Bu kadar ensest ilişki olan, bu kadar fiziksel ve psikolojik şiddet gören, bu kadar istismar vakası görülen bir topluma sahip olmamız gerçekten çok üzücü

Bu konunun aslında büyük bir çalıştay konusu olması lazım. Alanında uzman kişilerin yer alacağı, tüm paydaşların en ince detayına kadar inceleneceği bir calistaydan söz ediyorum. Gerekirse bir ay sürsün ve sonunda ortaya çıkacak tespit ve kararlar doğrultusunda eylem planları hazırlanıp uygulansın. Çünkü konu aslında bugünün meselesi gibi görünse de aslında direkt geleceği ilgilendiriyor.

2020 yılında Çocuk evliliklerine dair hazırlanan veriler haritada oran bazında gösterilmiş.

https://i.ibb.co/YRFcrwf/IMG-9050.jpg (https://ibb.co/Wx4kTjB)

Harita Kaynak: https://dspace.ceid.org.tr/xmlui/bitstream/handle/1/1647/Çocuk%20Evlilikleri%20Raporu%20-%2020-04-2021.pdf?sequence=1&isAllowed=y (https://dspace.ceid.org.tr/xmlui/bitstream/handle/1/1647/Çocuk%20Evlilikleri%20Raporu%20-%2020-04-2021.pdf?sequence=1&isAllowed=y)

Evliliklerin yüksek bir bölümünün aynı bölgede olmasının tek bir açıklaması var ve bu bölgeler eğitim yönünden geri kalmış bölgelerdir. Aslında bu haritaya baktığımızda eğitimin önemine vurgu yapabileceğimiz bir çok şey söyleyebiliriz. Buralarda gelenekselleşmiş bir biçimde 15-16 yaşların olgun kabul edilip insanların kolayca evlendirilmesinin de bu haritaya etkisi büyük. Batı’da doğup büyüyen bir çok insanın da büyükannesi büyükbabası da genç yaşlarda evlenmiştir fakat sonradan bu bölgelerdeki ekonomik ve sosyal gelişmeler, eğitim oranın yükselmesiyle evlenme yaşını yukarıya doğru çıkarmıştır. Tabiki yaşın artmasında insanların gelişime ve eğitime açık olmaları gerekiyor.

Açıklanan veriler maalesef ki tespit edilenlerden ibaret ya tespit edilemeyenler vakalar... Bu nedenle bence durum görünenden çok daha fazla ve kötü bir halde. Özellikle yasalarımızın caydırıcı olmaması ve eğitim sistemin yetersiz olması ekonomik durumun kötü olması nedeniyle çocuk olması gerekenler çocukluklarını yaşamıyorlar. Türkiye'de çocuk olmak zor elbette ama dünyada bir çok ülkede çok daha kötü ve ağır şartlarda yaşamak zorunda kalan çocuklarda var. Keşke dünyayı çocuklar için çok daha yaşanabilir bir hale getirebilsek.

Günümüzde Filistin'de çocuk olmak ne zor değil mi? Hangi amaçla olursa olsun yaşanılan ve yaşatılanlar bir çocuğun gözyaşından daha değerli olduğunu düşünmüyorum. Ve dünya bu zulme göz yumuyor...

Sağlıklı bir eğitim alamayan bireyler tarikatlarda farklı zihniyeterin oyuncağı oluyorlar oradan öğrendikleri saçmalıklarla malesef bu sonuçların görülmesi çok normal.
Türkiyede çocuk olmak değil yaşamak bile çok zordur bir anda başınıza herşey gelebilir eğitim seviyesi o kadar düşükki insanlarla tarışmak bile çok zordur.

Yoksulluk derecesi özellikle son 5-6 yıl içerisinde inanılmaz bir boyuta ulaştı.  :(  Benim küçüklük dönemlerimde belki her şey muhteşem değildi ama insanlar daha mutluydu. Çocuklar çocukluklarını daha rahat bir şekilde yaşayabiliyorlardı. Şimdilerde orta kesim bile yok olup gittiği için bu insanların çocukları da eskisinden daha zor bir şekilde istediğini elde edebiliyor.

Cinsel istismar olayı da çok can sıkıcı bir konu. Son yıllarda ciddi derecede artış var. Geçenlerde de bir öğretmenin 14 yaşındaki öğrencisini taciz ettiği bir haberi gördüm ve bunun gibi kim bilir kaç tane olay oluyor.

Haber: https://twitter.com/bosunatiklama/status/1783413200853127259 (https://twitter.com/bosunatiklama/status/1783413200853127259)

Geçmişe dönüldüğünde genellikle iyi hatıralar akla geldiği için geçmiş hep güzel gözükür. Dediğiniz gibi ama muhteşem olmasa bile insanlar daha fabrika ayarlarında yaşadıkları için daha mutluydular. Bahsettiğiniz haberlerdeki gibi bir çok haber görüyoruz, duyuyoruz ve bilmediğimiz neler neler var çok canım sıkılıyor bu konuda benimde.

Tarikatlara gönderilen çocuklar mevzusu daha da canımı sıkıyor.

Olması gereken aslında tamamen bu geniş bir soruşturma içerisinde en detayına derinine inerek konuyu gün yüzüne çıkarıp eyleme geçilmesi gerekiyor.

Çocukların istediklerini alamaması yaşanmasını istemediğimiz bir durumken artık çocuklar imkanlarının olmadığının da bilincine vardılar ve bunu konuşuyorlar. Bunun bir çocuğun aklına yer etmesi ne kadar da kötü. Her şeyin en iyisini hak eden çocuklarımızın ekonomik anlamda zorlanmaları ve çocuk değil de büyümüş gibi hayat şartları ile karşı karşıya kalmaları üzücü maalesef.

Alıntı yaptığım cümle durumu özetlemiş. Her 3 çocuktan biri yoksul. Bunun yerine çocuklara her imkan sağlanıyor ve hem çocukluklarını yaşıyorlar hem de onların geleceği için sağlam planlamalar yapılıyor diyeceğimiz günlere geliriz umarım.

Çocuğu korumak onlara iyi bir hayat hazırlamak toplum olarak ilk görevlerimizden biri olmalıyken diğer maddelerde geçenlerin yaşanıyor olmasına söylenecek çok söz var.

Harika bir başlık hocam. Şimdi bunlar konuşulacak olursa, savunma tezi belli. 30 yıl önceki verileri söylerler biz şu kadara düşürdük derler. Halbuki kimse bilmiyor mu çocukluğunu yaşayamamış şimdinin 50 yaş üstü kuşağının çocukları rahat yaşasın diye kendi hayatını hiçe sayarak, okutarak, bizler için fedakarlık ederek ancak düşürebildiği sayılardır bunlar.

Yıllar önce babam karnemde zayıf gördüğünde bana sadece sen bilirsin oğlum demişti. Ellerini göstermişti ve motor yağı olan ellerinin karartısıyla eğer böyle çalışmak istiyorsan çalışma, rahat çalış diye gece gündüz çalışıyorum ben. Kitap parası veririm ama kendim öğlen yemek yemem demişti. O gün bende bazı şeyler değişti. O yüzden Türkiye’de çocuk olmak, geleceğinden kopma ihtimalini de kendinden getiriyor.

Ne diyelim, coğrafya kaderdir…

12 Rylül ve sonrasında gelen hükümetlerin tamamı çocukların hakları ve eğitimleri konusunda düzenli erezyona yol açacak hamleler yaptılar.
Meslek liseleri eğitim yuvası olmaktan uzaklaştırılıp ucuz iş kapısı şekline dönüştürüldü. Patronlar sömürülecek olan yaşamları artık aramıyor devlet onlara sunuyor.
Okullardaki eğitim durumları ortada. Boş gir boş çık. Düşünmeden yetiş piyon ol diye verilen birçok gereksiz şey.
Çocuk olmaz zor yurdumda. Benim ilkokuldan mezun olduğum yıl en çok şaşırdığım ve anlamadığım şey. Birlikte mezuniyet diploması aldığım mahalle arkadaşımın orta okula yazılmak yerine 25 yaşında biri ile nişanlanması olmuştu. 4 çocukları oldu ve boşandılar.

Ben de benzer şaşkınlığı ben de orta okulda yaşamıştım Beraber 23 Nisan etkinliğine katıldığımız arkadaşlarımızdan birisi, 2-3 sene sonra evlenmiş, bir de çocuğu olmuştu.Muhtemelen ben 15 yaşında görmüştüm onu Yani 15 yaşında 1 çocuk sahibi bir kızdan bahsediyoruz.Bunu bıraktığımızı düşünüyordum ama hala televizyonlarda görüyorum benzer durumları ve çok üzülüyorum.O kızların hayatları başlamadan bitiyor ne yazık ki.

Garibanlık bizim toplumun genlerinde var tamam ama bazı açılardan bu kadar gariban olduğumuzu hatırlamıyorum ve sanmıyorum. Hele özellikle de bulunduğumuz çağa göre. Şu andaki çocuklara da gerçekten acıyorum. Çok daha iyi olabilecekken çok fakir büyümek zorunda olan çocuklar var. Ayrıca o çocuk istismarı istatistiği ise akıl alır gibi değil görünce sinirden yumruklarımı sıktım. Ki bunlar istatistiğe yansıyanları, bir de yansımayan neler vardır maalesef.

Konu içerisindeki tüm etkenler ve bileşenler dışında aslında konuşmamız gereken başka bir tehlike daha var, o da teknolojinin olumsuz etkileri. Çevremdeki hemen hemen bütün ebeveynler, daha 2 yaşından itibaren bebeği susturmak için telefon veya tablete bel bağlamış durumda. Bunun devamında da neredeyse okul çağında bile devam edebilen bir süreç gelmekte ve bu dışarıya algısı tamamen kapalı, hipnotize olmuşçasına elindeki telefona veya tablete dalmış çocuklar demek. Duygusal olarak körelten bu durum, fiziksel olarak da olumsuz etkilemekte. Çocukların teknolojiyle münasebetini gerektiği zamanla ve gerektiği kadarla kısıtlamak evdeki çözüm olabilir, daha genel bir çözüm ise çeşitli bakanlıkların ortak çalışmasıyla okul çağlarından itibaren daha sosyal, toprağa temaslı, ve fiziksel olarak da yorucu aktiviteler bulmaları olabilir.

Hocam senin söylediğini devlet olarak bir adım ileri götürüp bir proje başlatmıştık. Adıda Fatih projesi idi. Çocuklar kitap taşımasın diye. Hani bundan yola çıkarak sekayıda satmıştık. Sonra bu proje kapsamında vestele ürettirip kime verdiğimizin belli olmadığı binlerce tablet vardı. Çocukları koruyalım derken içine sıçtıkları eğitim sisteminden geriye aklımızda kalan ama elimizde hiç birşeyi olmayan akla zarar projeler. Çocuklarımıza gerçekten yazık ediyorlar. Fatih projesinden sonra şimdi de esas tehlike çedes projesi denen garabette. Bakalım bunu sonu nereye varacak.

Hocam o projeyi ben de hatırlıyorum ama ulaşılmak istenilen nokta neydi sonuç ne oldu emin olun hiçbir fikrim yok. Çocuklarımızın teknolojiyle ilişkisi elbette olmalı ama bunu esaret düzeyine döndürmemek lazım. Şu anda zaten 5 yaşındaki veletler bile birçok noktasına hakimler telefonların olsun, tabletlerin olsun, yani artık ekstra birşey yapmaya gerek yok. Okullara artık direkt toprakla bağ kurabilecekleri aktiviteler koymak lazım, bitkiler böcekler vs. , onun dışında teknoloji ile bireyselliğe esir olma ihtimallerine karşılık sosyalleşme becerileri için de çeşitli aktiviteler mutlaka eğitim sistemi içine dahil edilmeli, hem de ana sınıfından lise bitene kadar.

Bizim gördüğümüz bu tehlikeyi görme sorunu yaşayan onu derinleştiren mali güç ile içinden çıkılmaz bir hal alması için elinden gelen bir milli eğeitim sisteminden nasıl medet ummamaız gerektiğini anlatmaya çalıştım hocam. Adamlar gerçekten ne yaptıklarını bilmiyorlar. Bir sorundan diğer bir soruna yelken açıp duruyorlar.

Türkiye'de yaşamak zor. Çocuk olmak da zor. Türkiye'de çocuk olmak. Türkiye'de vatandaş olmak güzel olduğunda güzel olur. Önce normal normale dönerse. Çocuk olmak da çocuk olmaya döner.

Bana göre aşılması gereken ilk sorun yoksulluk. Bi çok problemin ana kaynağı yoksulluk. Yoksulluk çocuk işçi sorununu yaratıyor. Bi de cehaleti getiriyor. Cehalet erken yaşta evliliklerin önünü açıyor. Ama hepsinin merkezinde yoksulluk var. Bu şekil şeylerin yaygın olarak yaşandığı yerlerde dahi zenginlerin çocukları çocuk işçi olmuyor. Çocuk gelin olmuyor.

Çifte adalet dünyanın her yerinde yaygın olarak kullanılan bir şey ama Türkiye’de bu iş çığırından çıkmış durumda. Askere gitmede bile fakirin çocuğu Hakkari - Şırnak derken, zenginin çocuğu evci izne çıkabileceği yerlerde yapıyor askerliği. Zenginin çocuğu ölmüyor, fakirin çocuğu ölüyor. Bu ülkeyi ayakta tutan çocuklar, daha küçükken psikolojik savaşlarla bir yere geliyor. Neyse, zaman bize daha iyi yerlere geleceğimiz günü de elbette gösterecek ancak biz o zamanda olacak mıyız bilmiyorum.

bedelli askerlik eleştirinde sana katılıyorum ama laf salatası yapıyorsun, zorunlu askerlik yapan mehmetçik hakkari ve şırnak'ta olsa bile profesyonel ordu düzenine geçtiğimiz için sıcak çatışmada olmuyor, eski türkiye'de kalan saçmalıklar onlar...




atamız çocuklara bayram vermiş ama o dönemde çocukları aç bırakmışlar, atamızın bundan bir haberi olsaymış ne yaparmış onlara var ya...

köftehor yine kapmışsın meritleri, iyi tüccarsın ha, bu iş harbiden kazandırıyor, sana bakıp ders almak lazım...