Çocuk birgün dedesine sormuş:

- Dede ninem ile kaç yıldır evlisin?

- 40 yıldır evlat

- Peki ama dede, ben sizi hiç kavga ederken görmedim bunun sırrı nedir?

- Otur evlat anlatayım... Nikahımız kıyıldı. Benim at arabasına ninenin üç-beş
eşyasını attık ve bizim köyün yolunu tuttuk. Yolda atın ayağı tökezlendi.
'Bu bir' dedim. Yola devam ederken bir daha tökezlendi, ben yine 'Bu iki'
dedim. Köye de epey yolumuz vardı. Bizim atın ayağı bir daha tökezleyince
'Bu üç' dedim ve çektim piştovu, atı orada vurdum. Ninen, ben atı vurunca başladı
bana söylenmeye:

- Biz nasıl gideceğiz. Niye durup dururken atı vurdun. Sende hiç akıl yok mu? Bu eşyaları nasıl götüreceğiz?

Ben de döndüm ninene:

"Bu biiirr" dedim.

O gündür bu gündür, gül gibi geçinip gidiyoruz

İspat yükü meselesi
Aslında hukuksal olarak bir iddiayı kanıtlama yükümlülüğü o iddiayı ortaya atan kişidedir. Türk Medeni Kanunu’nun 6. maddesi direkt olarak ispat yüküyle alakalıdır. Buna göre kişiler hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatlamakla yükümlüdür. Bu durum ise Latince “Onus Probandi” olarak adlandırılmaktadır. Onus Probandi İngilizce’de yine aynı anlama gelen Burden of Proof olarak bilinir. Yani bahsi geçen bu terimler hukuksal olarak iddiayı ortaya atan kişinin bu iddiayı kanıtlaması yükümlülüğünü anlatır.
İspat yükü meselesi ya da “Burden of Proof” bazı durumlarda safsata olarak da kullanılmaktadır. Yine Latince’de “Argumentum Ad Ignorantiam” olarak da geçen bu safsata bir şey aksi ispatlanmadığı sürece doğrudur varsayımına dayanır. Ayrıca bazı durumda iddiayı ortaya atan kişiler ispat yükünü değiştirme yoluna da gidebilir. Yani iddia sahibi ortaya attığı varsayımı kanıtlamak için başkalarını sorumlu tutar.
İngiliz filozof Bertrand Russell, 1952 yılında yazdığı “Bir Tanrı Var mı” isimli makalede ispat yükü meselesine de değinir. Makalede daha sonra Russell’ın Çaydanlığı (Russell's Teapot) olarak anılan bölüm şu şekildedir:

“Eğer ben Dünya ve Mars arasında eliptik bir yörüngede güneşin etrafında dönen Çin seramiği bir çaydanlık olduğunu öne sürseydim ve bu çaydanlığın en güçlü teleskoplarımızla bile tespit edilemeyecek kadar küçük olduğunu ekleyecek kadar da dikkatli olsaydım, kimse bu görüşümün tersini kanıtlayamazdı. Ama devam edip de bu savımın yanlışlanamaz nitelikte oluşundan dolayı insan aklının ondan kuşku duymasının kabul edilemez bir küstahlık olacağını söyleseydim, herkes haklı olarak saçmaladığımı düşünürdü. Ancak, eğer böyle bir çaydanlığın varlığı eski kitaplarca onaylansaydı, her Pazar günü kilisede kutsal gerçeklik olarak öğretilseydi ve okullarda çocukların beynine kazınsaydı, onun varlığından kuşku duymak bir gariplik belirtisi olarak görülür ve o kuşkuyu duyan kişiye yakınçağda bir ruh doktoruyla ya da daha önceki çağlarda bir Engizisyon yargıcıyla bir randevu alınırdı.”

Russell’ın bu paragrafta söylemek istediği, çaydanlığın gerçekliğini ispatlama yükünün kendisinde olduğudur. İspat yükü meselesi hakkında Carl Sagan da “Karanlık Bir Dünyada Bilimin Mum Işığı” isimli kitabında bazı çıkarımlarda bulunur. Sagan, “Garajımdaki Ejder” isimli bölümde kendi garajında yaşayan bir ejder olduğunu ileri sürer. Ejderi soranlara ise her seferinde bahaneler bulur. Kimine görünmez olduğunu, kimilerine ise uçtuğunu söyler. Yani Sagan, söylenilen her şeye uydurulan bir kulp takılabileceğini ve “yokluğunu ispat edemediğin şey vardır” mantığının sorunlu olduğuna dikkat çeker. Kitapta geçen, “kanıtın yokluğu yokluğun kanıtı değildir” ifadesi de bir iddia hakkında kanıtın olmamasının, o iddianın doğruluğuna kanıt oluşturmayacağına göndermedir.

"Eğer siz günah işlemeseydiniz, Allah sizi helak eder ve yerinize, günah işleyip, peşinden tövbe eden kullar yaratırdı." (Müslim, Tevbe, 9)

abi maçı izlemediğine dair bahse girerim. ben senin samimiyetine üç aşağı beş yukarı güveniyorum, izledim dersen ölçüsünü senin belirleyeceğin bahsi sana karşı kaybetmeye de hazırım. öte yandan, ben gonpile toyrilerine karşı hazımsızım çünkü birisi izlemediği, okumadığı, bilmediği bir şey hakkında gerine gerine büyük resmi çözdüğünü iddia ediyorsaeasfasfdsadgsdgfdsgfsgsa.