Çocukluk yıllarımdan her düşündüğümde yüreğimi buran bir anım geldi aklıma

[bobita]

Ortaokul zamanlarındaydık, eski dönem, çocukların mahallede, sokakta büyüdüğü yıllar... Her gün sokakta bir araya gelir, her çocuk gibi birlikte zaman geçirirdik.
Bir de Tülin Ablamız vardı, çok emin değilim ama sanırım 18-19 yaşlarında, engelliydi, tekerlekli sandalyesi vardı, ellerini dahi biraz zorlukla kullanabiliyordu, ama kendisiyle ve hayatla barışık, zorlama gülücükler saçmadan pozitif, neşeli bir insandı, hem ablamız, hem de arkadaşımızdı. Yaz tatillerinde tüm vaktin sokakta geçtiği zamanlarda günlük rutinimiz sadece oyun oynamak, gevezelik etmek değildi, hep birlikte sokak sokak gezerdik ve en büyük rekabet konumuz Tülin Ablanın sandalyesini itme sırasını kapmaktı.
Bir gün yine gezmeye çıktık, hatta o gün sandalyeyi ben itiyordum, hava da çok müsaitti, uzun süre gezdik Ankara Bahçelievler/Emek sokaklarında ve yorulunca  bir evin bahçe duvarına oturup mola verdik, bir yandan da sohbete devam ediyorduk.
O sırada gördüm adamı, farkettim ki aslında çoğumuz görmüştük ve görmezden geliyorduk, 20-25 metre ilerimizde bir arabanın yanında duruyor ve üzgün bir yüzle bize, daha doğrusu Tülin Ablaya bakıyordu, Tülin Ablanın biraz tersinde kaldığı için o farkında değildi ama biz çok sinirlenmiştik adama, Tülin Abla çaresiz, acınacak durumda değildi ki, ne hakla böyle bakabilirdi, üstelik görürse ablamızın da morali bozulacaktı.
Sanırım bizim istemsizce ters ters bakmamızı gördü ve yanımıza geldi ve çok kibar bir şekilde "çocuklar, rica etsem benimle arabanın yanına kadar gelebilir misiniz, görmenizi istediğim bir şey var" dedi ve hep beraber gittik, arka kapıyı açtı ve gördük...
Arka koltukta yatan 6-7 yaşlarında bir çocuk vardı, bedensel ve zihinsel olarak tamamen engelli, istemsiz hareketler, hırıltı benzeri sesler çıkartmak dışında hiçbir şey yapamayan, boş boş bakan bir çocuk...
Adam gözleri dolu dolu dedi ki; " sizi, tekerlekli sandalyedeki arkadaşınızı, gülüp eğlendiğinizi, ne kadar güzel zaman geçirdiğinizi, onu ne kadar sevdiğinizi gördüm ve çok etkilendim. Benim oğlum da engelli ama bunları asla yaşayamayacak, hiçbir duyguyu bilemeyecek, ailesinden başka kimsesi olmayacak. Farkındayım sizi kızdırdım ama sizlere bakarken aklıma bunlar geldi ve kendime hakim olamadım, kusura bakmayın..."

Hepimizin gözyaşları sel oldu, kendi sokağımıza dönene kadar hiçbirimiz tek söz söyleyemedik, dönünce de ne oyun oynayabildik, ne de sohbet edebildik.
Ve o adamın gözlerindeki çaresizliği ömrüm boyunca unutamadım.

[meser#]

Benim de aklıma ilkokuldaki bir anımı getirdiniz hocam. 2.sınıfta sınıfımıza bir kız gelmişti ve konuşma konusunda sıkıntısı vardı. Yanlış hatırlamıyorsam dilinde dikişleri vardı ve bu anlaşılabilir cümleler kelimeler kurmasının önünde engel teşkil ediyordu. Biz ona anlatmak istediğimizi anlatabiliyorduk ancak onun demek istediklerini anlamakta zorluk çekiyorduk. Soğuk sıcak oyunu oynuyorduk resmen. Aradan 2 sene geçmişti ve yanlış hatırlamıyorsam o dikişlerinden sökülen olmuş ve bize ilk anlaşılabilir cümlesini kurmuştu "benimle oynar mısın" dı o cümle. Herhangi başka bir şey diyebilirdi ama o benimle oynar mısın demişti. Biz o kadar şaşkındık ki sevincimizden yanımızdakini dürtüp duydun mu duydun mu konuştu diyorduk. Bazılarımız o kadar sevinmiştik ki artık bizimle istediği gibi konuşabileceğini düşünmüştük. Ancak o günden sonra birkaç ay okula gelmemişti öğrendik ki tekrar bir operasyon geçirmişti ve geri geldiğinde eskisi gibiydi. Birçoğumuz sinirliydik ne güzel konuşuyordu kız niye böyle yaptınız diye ama büyük ihtimalle sağlığına sorun teşkil edecek bir durumdu. 6.Sınıfta o 7.sınıfta da babamın mesleği gereği biz taşındık aradan vakit geçti o okuldan birkaç kişi ile sosyal medya üzerinden iletişime geçtik denk geldik oturduk sohbet ettik o kızın konusu geçti ancak hiç kimse ona ulaşamadı. Belki hala aynı durumdadır. Ancak sağlıklı bir hayata sahip olduğumuzdan ne kadar şükretsek az. Ve son olarak çocukların masumluğuna sahip olsaydı büyükler belki de daha yaşanabilir bir ülkede olurduk...

[RaltcoinsB]

Okuyunca gözlerim doldu abi Tülin ablaya Allah hayatının her alanında yardım eder inşallah diğer engelli bireyi olan baba için de baba olduktan sonra anladım ki çaresizlik herşeyden beter Allah’a şükür çocuğumda bir sıkıntı yok ama geçenlerde ateşi düşmeyen 39 oldu 3 gün sürdü zannediyoruz ki covid geçirdi çünkü bizde de vardı bazı sıkıntılar kayınvalide kovid pozitif çıktı neyse bu 3 günde öylesine çaresizsin ki tek çaren ateş düşürücü ilaç ve soğu su presi ulan diyorsun doktora her gittiğinde bir çare bulun buna düşmüyor çocuğun ateşi hep aynı şeylerden bahsediyor sonra aklıma geldi benim çocuğum dedim engelli veya düzeltilemeyecek bir hastalık yaşasaydı ne olurdu? Düşünmesi bile insanın aklını alırken onlar bunu yaşıyor Allah onların yüzünü iki cihanda da güldürsün inşallah çocuk çok farklı evlat çok farklı ölüme bile korkusuzca gidersin onun için deseler ki o babaya sen öleceksin evladın düzelecek eminim gözünü kırpmadan ölür